Alfa'nın Aşk Sırrı

Bir çocuk; hakettigi ilgi ve sevgiden yoksun büyümüsse, henüz topragi havalandirilmamis bugday tanesi acizligindeyken, basak veremeyen tohum gibi ruhu hep askida kalir.Küçücük yüreginin susuzlugunu da ihtiyaci oldugunda, onu sevmesi gereken kökleri özden degil, yarim yamalak yagmurlarla vermisse, olur olmadik zamanlarda; öfke biriktirir sadece benliginde. Hep bir bahane bulur sevgisiz topraginin hakliligina gerçi. Zamana karsi çok acilar biriktirir ceplerinde, de canina can katacak “öz”e ulasamaz kolay kolay. Yasama karsi tanimlayamadigi öfkesi, içine içine akar. Ve daha sonra ömrünün devaminda seveceklerine akitir askidaki ruhunun eksikliklerini.Çünkü insan; çocuklugu uzaklastikça masumiyetini ve merak etme hissini kaybediyor. Olaylara tek yönlü bakma yetisi ediniyor sanki. Yüregi hissizlesip, beyni sabitlesiyor. Israrla ayni hatalari yapmasi da bundan olsa gerek. Bakislarini, sabitledigi noktadan bir kaydirabilse, farklilasacak ama sanirim buna da hayatin rutini izin vermiyor. Bir erkek için, bu karabasandan kurtulmanin tek yolu; onu çok seven bir kadindan geçer. Kadin için ise, bir yüregi oldugunu fark edebilmis bir adamdan. Çünkü kadin erkek tüm insanlari olgunlastiran; yasi degil, yasadiklari degil, yasadiklarindan çikardigi tecrübeler de degil, yasadiklarindan çikardigi tecrübeleri; yasaminda cinsiyet üzerinden degil; “insan” olabilerek ve kalabilerek kullanabilme idrakidir.