Yalnız Şiir

Çocukken, bize sehirden gelenlerin yaninda tasidigi baska çocuklar da olurdu. Onlarin elindeki oyuncaklardan, üstlerindeki elbiselerden ziyade konusmalarindaki eda dikkatimi çekerdi. Isiltili, sakir sakir bir Türkçe parildayip dururdu agizlarinda. Dilin insani imrendiren, mucizevi etkisiyle ilk o zamanlar karsilasmis olabilirim. Daha sonra sadece Türkçenin degil, duydugum bütün dillerin bu cezbeden gücünü hissettim. Insanin sessiz bir ortaklikla, dil denen mucizevi yapidan daha büyük bir yapi insa edecegini düsünemiyorum. Sonra doksanlarin basindan beri siire, saire dair yazdigim bütün yazilarda, aslinda siirden ziyade dil üzerine kalem oynattigimi, ne yazarsam yazayim dilin çagrisindan kurtulamadigimi, dilden bana dogru kabaran sorulara cevap arayip durdugumu fark ettim. Bu bakimdan elinizdeki kitapta etrafinda söz söylenen kavramlar ne olursa olsun dilin yüzeyde yahut derinde gizli bir tema olarak islenip durdugunu gördüm.Siire dair açilan tartismalarin anlasilir olmasinin yolu büyük ölçüde dilden ne anladigimizi berraklastirmaktan geçiyor. Her türlü yazida dil sadece bir kurucu öge degil, ayni zamanda varilmak istenen bir amaç olarak karsimiza çikiyor. Kitabi olusturan yazilar bir araya getirilirken, metinlerin ayni yöne bakmasindan ziyade, nasil bir dil topraginda boy attiklari benim için belirleyici oldu. (Tanitim Bülteninden)