Vadideki Zambak

Sonradan sark siirinin ruhumda isimasi gibi birdenbire parlayan bir kadin kokusu aldim. Yanimda oturan kadina baktim ve gözlerimi bu eglenceden de çok kamastirdi; birdenbire tüm senligim o oldu. Daha önceki yasamimi iyi anladiysaniz, o anda kalbimden fiskiran duygulari da tahmin edebilirsiniz. Oksayabilmek için deliye döndügüm bu ak ve yuvarlak omuzlara takildi gözlerim; sanki ilk kez çiplak kalmis gibi hafifçe pembelesmislerdi: Pek edepli, adeta bir ruhu olan ve isikta ipekli bir kumas gibi parlayan saten bir teni vardi bu omuzlarin. Ellerimden çok daha pervasiz olan bakislarim, bu iki omuzu birbirinden ayiran çizgi boyunca yukaridan asagiya kaydi. Kalbim siddetle çarparak, korsesini görebilmek için dogruldum ve tertemiz tüller içersindeki o güzelim, mükemmel ve yusyuvarlak bedenin uzantisi olan olaganüstü bir gerdan, aklimi basimdan aldi. Bu basin en ufak ayrintilari bile, içimde pek derin hazlar uyandirdi. Küçük bir kizinki gibi kadifemsi bir boynun üzerindeki dümdüz taranmis saçlarin parlakligi, taragin biraktigi ve düsgücümü alabildigine harekete geçiren parlak beyaz çizgiler, tamamen aklimi basimdan aldi. Hiç kimsenin bana bakmadigindan emin olduktan sonra, annesinin bagrina atilan bir çocuk gibi atildim, basimi gömerek bu sirti ve omuzlari öptüm. Kadin müthis bir çiglik atti, ama müzik sesi bunun duyulmasini engelledi; geri döndü, beni gördü ve “Mösyö!” dedi. Ah! Keske, “Küçük bey! Neler oluyor size!” deseydi, belki de onu öldürebilirdim; ama bu “Mösyö!” demesini duydugumda gözlerimden sicak yaslar bosandi. Bu sevgili sirtla tamamen uyumlu kül rengi saçlarla taçlanmis bu yüce yüz ve görkemli bir öfkeyle bana bakan gözler karsisinda, tas kesildim. Kendisinden kaynaklanmis olan bu çilginligimi anladi ve benim pismanlik gözyaslarimdan o yüce sevgimi sezdi; beni bagisladigini anlatan yüzündeki saldirgan ifade silindi, bir tür utanç duygusuyla kizarip kivilcimlandi. Kraliçelere yakisan bir edayla uzaklasti.