Umut Adası

Kırmızıydı benim rengim, ateş kırmızısı. Ne yangınlar söndürdüm içimin en derinlerinde. Küllerinden bana kalan yalnızlıkları seyrettim. Yüreğimi yakıp tutuşturan her şey kırmızıydı, seni tanıyana kadar. Sen çıktın karşıma ve ben yeşili sevdim gözlerinde, maviye vuruldum yüreğinde. Sensizlik siyahtı, karanlıktı ama sen; gökyüzünü serdin gözlerime.

Bazen yalnızlığıma sarıldın, bazen gözyaşı oldum yanaklarında. Ben gözyaşlarına sarıldım büyük bir pişmanlıkla. Umut etmeyi öğrendik birlikte. Umut çizgisi hep maviydi ve karanlıktı tüm çıkmazlar. Zifiri gecelerin sessizliğini bozuyordu tebessümlerin. Mutluydum, hayatımda hiç olmadığım kadar.

Şimdi yoksun… Tüm yaşanmışlıkları bende bırakıp, kalbimi yerinden söküp gittin. Her ayrılık bu kadar acımasız mı? Biz gitmek için mi geldik birbirimize? Canım çok acıyacak biliyorum, beynimi yerinden söküp atmak istiyorum, yapamıyorum…

Olmadı, olduramadık. Ölüme karşı koyamadık. Ayrılık çok erken icraya geldi bu bedene.. Yine alevlendi yüreğimin ateş kırmızısı, sen boş ver beni. Ben doya doya yaşayamadım seni, ben doyamadım maviye. Sen benim en güzel mavimdin. Sen hep mavi kal…