Televizyon ve İçimizdeki Şiddet

Piyasanin kisa vadeli kâr arayisiyla iletisim teknolojileri durmadan gelisip, yenileniyor. Her yeni iletisim araci görme, isitme, konusma, dokunma ve düsünme duyularimizi ve yeteneklerimizi elimizden aliyor. Modern insanlar olarak teknolojik aparatlarimiz sayesinde dünyanin hâkimi oldugumuzu düsünmeye bile basliyoruz. Oysa daha az görüyor, daha az duyuyor, neredeyse hiç dokunmuyor ve düsünemiyoruz. Gerçekligi temsil pratikleri sayesinde iletisim araçlari bizi kör, sagir ve zihinsel özürlü haline getiriyor. Düsünmeyi medyatik gevezelik, görmeyi ve isitmeyi ise eglence saniyoruz. Dokunmatik ekranlar ve elektronik postalarla birbirimizle iliskiye giriyor ve bunu yeterli buluyoruz. Kisacasi zihinsel ve düsünsel körelme ve yoksullasma çaginda tüm duyularimizi teknolojik araçlara devretmis, bu araçlarin kurdugu gerçekligin ve siddetin seyirselligi içinde kendimizden geçiyoruz. Tüm bu seyirsel siddet ve düsünsel yoksulluk evreninin prototipi olan televizyon ekranindan savas, felaket, aile içi siddet ve cinayet görüntüleri akarken kendi günlük yasamimizi olagan akisi içinde sürdürüyor; ertesi gün yine tekrarlanacak olan felaketleri, savaslari ve cinayetleri seyretmek üzere hazir bekliyoruz.