Sür Atını Kafdağına

Yilki, aksamin dar vakti “sigir yolagi” denilen dar geçitten, arzi gümbür gümbür sarsarak girerdi köye. Yazi yabanin canavariyla, kurduyla girmis oldugu cenklerden yari vahsi bir hale gelmis olan yilki basi aygir, muzaffer bir kumandan edasiyla gerile gerile, yilkiyi kendilerine tahsis edilen genis agila dogru sevk ederdi. En geride kalan en arik atta içeri girdiginde, yagiz iki delikanli zulalandiklari yerden fisek hiziyla firlayarak agilin kapisini kapatirlardi. Atlar agilin “madrap” tabir edilen yüksekçe tarafindan önlerine atilan otlari yiyip, biraz da sakinlestikten sonra sahipleri tarafindan götürülürlerdi.Yilki atlarinin geldigi güzergâhta kimsecikler durmaz, köy halki bacalardan, duvarlarin üzerinden baslarini uzatarak onlarin gelislerini merakla izler, özellikle de biz çocuklara mukayyet olunurdu. Çocuklar, itirazlarina ragmen ya kapi içeri edilir, ya da körpecik canlarina zeval gelmesin için, “dulda” bir yerde, ellerinden siki siki kavranarak muhtemel bir kazadan esirgenirlerdi.