Somuncu Baba_{Sırr-ı Esrar}

Ekmek yapmakla, dervis yetistirmek aynidir bana göre. Bin bir çile ve zahmet görmüs bugday, kirilir, ufalanir ve un halini alir. Dervisin de nefsi böyle çilelerle terbiye edile edile küçülür. Hamur, un ile sudan ibaret oldugu gibi insan da nefs ile ruhtan ibarettir. Ruh ulvîdir, nefs ise suflî; su ulvîdir, un ise suflî! Unu çok katarsan ekmek sert, nefs agir basarsa insan günahkâr olur. Suyu çok katarsan un hamuru tutmaz ekmek civik, ruh agir basarsa, nefs de o ulvîligi tutamaz insan ihmalkâr olur. Her sey kararinca olmalidir. Hamuru aceleye getirmemek de lazimdir. Zira hamur iyi yogrulmadiysa, ekmegin pismis görünmesi neye yarar ki! Bu yüzden sabir önemlidir! Ve sabir her iste önemlidir. Ekmegin içerisine katilan tuz ise ihlâstir. Tuz olmazsa ekmegin tadini iyi alamadigimiz gibi, ihlâssiz olan insan da imanin tadini alamaz. Ekmegin içerisine katilan diger katiklar da nafilelerdir. Ekmegin tadi onlarla zenginlesir. Peki, is hamuru yogurmada mi? Hayir! Sadece onda degil, hamuru yogurmanin yaninda pisirmek de önemlidir. O hamurun pismesi için nasil ki odun atesi lazimsa, insanin da pismesi için Ilahî Ask Atesi lazimdir.