Şiir Küskün Kaleme

Şiir Küskün Kaleme

Bir Suskunluk Çökmüş Sokaklara
Sessizlik Kulak Çınlamasına Yol Açıyor
Sokakta Her Gün İşe Giden İnsanlar
Ve Okul Çocukları Nerde
Korku Kahkahasını Salıverdi Yollara
Camdan Küçük Bir Kız El Sallıyor...

Ey İnsan Kendini Kaybedeli Yıllar Oldu
Hırslarına Kinlerine Yenildin
En Büyük Kötülüğü Kendine Ettin
Yaptıklarının Karşılığını Yaşamadan
Gitmeyeceksin
Elini Başına Koy Düşün
Bu Virüs Unuttuklarımızı
Bize Hatırlatmak İçin Gelmesin...

Sokaklar Boş Tenha
Kimyasal Bir Savaşın İçindeyiz
Azrail Kol Geziyor Ruhların Şehrinde
Mezarsız Kefensiz Topluca Yok Oluyor İnsan
Zengini Fakiri Eşitledi Ölüm
Köpeğini Gezdiren Kadının Hikayesi
Yeni Başlıyor Şiire Küskün Kalem
Hüznü Kendi Gölgesine Saçıyor…