Sessiz Bir Veda

İnsanları izliyorum, yazıyorum. Sonu bir yitiriş, yok oluş, kayboluş olan yaşamın anlamını ve gizlerini çözmeye çalışıyorum. Niçin sorusu beynimin her hücresini kemiriyor. Her acıdan veya sevinçten sonra bu soruyu soruyorum. Çoğu kez anlamını çözemeden etrafıma bakışlar fırlatıyorum. Yaşamın garipliklerini hangimiz dürüstçe tepkilerle anlamaya çalışıyoruz. Hayır, hayır... Hiçbirimiz. Ardına saklandığımız ve sığındığımız, açıklamak ve anlamakta zorlandığımız, içini boşalttığımız sözcük veya kavram oyunlarıyla durumu geçiştirmeye çalışırız. Bir sonraki oyuna kadar...

İnsanileşme üzerinde beynim yoğunlaşıyor. Çevremdeki olaylardan sonuçlar çıkarmaya çalışıyorum. Karamsar yanıtlarla bunalıyorum. Umutsuzluk beni derinden sarıyor. Boş vermişliğin egemen olduğu yaşamın ve düşüncenin etkililiği beni ürkütüyor. Öyle olmasaydı, bu kadar kötülük, zulüm, kan, şiddet, gözyaşı olur muydu? Aman dilenen çığlıklar her yerde dinmeden yükselir miydi?