Rahmani Nefes_{Fütuhat-ı Mekkiyye}

Sûfiler merhamet ile bu mastardan türetilmis Rahman ismini varligin kaynagi kabul etmislerdir. Rahman'dan söz etmek, yaratmak ve var etmekten söz etmek demektir. Âlemin ortaya çikmasi Allah'in engin merhametinin bir neticesi oldugu gibi varligini sürdürmesi de Allah'in rahmetinin bir neticesidir. Bu itibarla âlem baslangiçta rahmetten var oldugu gibi varligini sürdürmesi de rahmete baglidir. Bir adim daha ileri gidersek, âlemin nihayeti de yine rahmete varacaktir. Sûfiler; varlik, iyilik ve merhameti es anlamli kabul edince, varligin ilkesini de Rahman isminde bulabildiler. Bu nedenle sûfilerin metinlerinde Rahman ismi varlik vermek, ihsan etmek anlaminda geçer. Rahman'dan çikan tecelli ise nefes olarak kabul edilir. Burada nefes tabirinin kullanilmasinin sebebi de bellidir! Varligin ilkesi ‘kelam (söz)' olduguna göre kelam bir nefesin bogazdaki hareketiyle var olan bir seydir. Nefes bogazdaki bogumlara ugrayarak harfleri meydana getirirken harflerin birlesimi kelimeleri meydana getirir. Bu durumda Rahman'in nefesi –tesbihi bir dille- varliklari meydana getirirken insan nefesinin harfleri meydana getirmesi gibidir.
Elinizdeki kitap Ibnü'l-Arabî'nin Fütûhât-i Mekkiyye'sinin ikinci cildinde yer alan 25-27. Kisimlar ile 49-60. Bölümleri muhteva etmektedir. Bu kitapta Ibnü'l-Arabî bu önemli bahsi ele alarak vahdet-i vücudun en teknik ve çetin konularina giris yapar. Tam anlamiyla bir metafizik terimi haline gelen Nefes-i Rahmani'nin (veya Rahman'in nefesi) dogru anlasilmasi Ibnü'l-Arabî'nin düsüncesinin dogru anlasilmasinda en önemli merhalelerden birisidir.