Öyküye Ağıt

Sanki eksiktim yarimdim... Iki arada bir derede... Arafta Oysa içimde devcileyin irmaklar çagildiyordu. Gün isiklarini hain bir sevgili gibi çekiverince yeryüzünden yüregimin sol kösesindeki cevher agriyordu biteviye agliyordu. Gün aldatiyordu ama karanlik rahat komuyordu adami. Dertler bulut bulut üzerime yagiyordu. Bir basima zaman ve mekanin, yeryüzünü parselleyen tüm kirli sinirlarin ortadan kalktigi dehlizlere savruluyordum. Her köse basinda tanidik tanimadik yüzler,simalar... Öncüler, arkadakiler, ortadakiler, kiyidakiler,kenardakiler... Kah umut doluyordum kah ürküyordum. En çok da içine evrilenlere benzemekten korkuyordum. Insan olanin duyarsiz kalamayacagi karelere sürüyordu asude yolculuk. Çaglar içinde tebdili kiyafet insanligimi ariyordum... (Tanitim Bülteninden)