Kefensiz Gömülenler

Şair, "Ey kudretli Tanrı, hani, söyle, ne zamana kadar biz başka padişahın emrine boyun eğeceğiz, onun dilinde konuşup onun başka dilinde konuşup onun başka dilli kabinesine secde edeceğiz?! Bizde öz yurdumuzu özümüz abad kılıp biri on, onu yüz, yüzü bin kılsak, komşu kabineler gibi erkin ve bolluk içinde yaşasak!" dermiş şiirinde . Bunu işiten Büyük Padişah, küçük padişahı çağırıp, "Sustur, şu zavallı şairi!" diye buyruk vermiş. Cellat, "Ya pirim!" deyip de Şair'in başını tam aybalta ile kesecekken Şair'in başı mı, yoksa bedeni mi, yuvarlanıp sütbeyaz yeleli muhteşem bir tulpara dönüşmüş, kanatlanmış, uçmuş, gitmiş. Büyük Padişah meydanına toplanan ahali bu durumdan şaşkına dönmüş, aklı başından gitmiş, demiş: "Ey ahali, ilk önce şairlerini esirge! Şairlerini esirgersen, vicdanın pak, imanın bütün olur, yurdun meleklerle dolar. Şairleri hor hakir görülen millet, yere batar... Bu sözlerim aklınızda bulunsun, ey biçare ahali!!! Tulpar, bu sözleri söylemiş, uçmuş, gitmiş. Meğer bu, tulpar değil, Şair'in dile gelen ruhu imiş.