Kapatın Işıkları

Kimseye anlatamadığım acılarla doldu taştı içim anne, anlatsam ne kadar yaramı soracaklardı ki? Çocukluğumdaki acılarım şimdi daha çok acıtıyor, günahsız çocukluğumun hıçkırıklarla ağlama sesi kulaklarımda yankılanıyor sanki anne, çocukluğuma sarılıp acısını hafifletir misin? Geçmişe gidip o sevilmeye ihtiyacı olan çocuğun kalbinden öpebilir misin? Ona sıkı sıkı sarılıp artık yaralarının iyileşmesi gerektiğini, büyüdüğünü, bir şeyleri başardığını, üzülmemesini söyler misin annem? Çünkü çocukluğum iyileşmeden ben iyileşemiyorum.

O küçük kız kalbini acıtanları unutmadan ben unutamıyorum annem. Şimdi o küçük kızın başını okşayarak sevilmeye inandıracak tek kişi sensin anne, çünkü sadece sen ona yalansız gerçek sevgi ile yaklaştın, sadece sen onu içten sevdin annem. Ona yaşayamadığı çocukluğun en güzelini kendi çocuğuna yaşatacağını sözünü ver annem.

“Bir Günlüğüne Dünyaları
Bana
Verseler, Bir Saatliğine
Yaşayamadığım
Çocukluğu Yaşatmak İstedim”