Kadınım Hepsi Bu!

Bir garip zaman içinde kaybolduk. Izdırap ve kederin birbirini teskin etmek zorunda kaldığı coğrafyalarda doğduk. Bir düşünceye, bir sevdaya ait olmak isterken kalbimizle baş başa kaldık. Gidecek yerimiz, anlatacak hikayemiz, paylaşacak derdimiz yoktu. Kimliğimize anne, yetimliğimize baba, yalnızlığımıza sevgili olduk.

Yüreğimizi bir başka can ile tamam etme girişimlerimiz çoğu kez facia ile sonuçlandı. Bıçaldandık, kurşuna dizildik, sevdiğimiz ellerce boğulduk. Adımıza yazılan şiirler ve ardımız sıra yürüyen küfürler birbirini kovaladı. Hepsini işittik, çok kapılar kapattık. Sessizligimize kapı olduk sonra...

Açabilmek için umutlarımızı kırdırmamız gerekliydi. O kırık kapının ardında ruhumuzu onarmaya çalıştık. Okuduk, yazdık, ağladık, unuttuk, unutulduk ama affetmedik. Çünkü ellerimiz keskindi. Biz, kendinden başka bir yere ait olamayan kadınlardık.

- Kübra Öztürk

Fiziksel, cinsel, psikolojik ya da ekonomik şiddete maruz kalan, uygun görülen sıfatla kategorize edilen ve asansör zihinlerce aşağılanan kadınlarımıza ithafen... Her kadın annedir, her anne cennettir!