Hıkd

Sokakların esir aldığı vakur bir sessizliğe yağan yağmur damlaları…

Virane olmuş gönlüne içine akan su misali ne de olsa en güzel duamsın.

“Ben sadece sana aminim” dedi kadın. Geriye koca bir aşk kaldı, belki de kendini buna şahit olurken bulacaktı kadın, kalbine değinen uçsuz bucaksız göklere uçurdu aşkıyla adam.

Aldığı her nefeste seni anıyordu dudakları, aşkı ruhi olmuş canına ah ede ede sormuşlar deli misin divane mi, diye. Cevap vermiş kadın, sen iste deli de olurum divane de.

Aklımı aldı gitti ufak bir tebessümü, gözyaşları yaktı canımı. Sevdası vurdu yüreğine.

Ömrünün bitişini belirlemiş sanki, gittiği günle kalbinin derinliklerinde saklasın beni bir ömür, bir asır.

Şu kalbimi açıp baksa, görse içimdeki kopan fırtınayı, onsuz geçen zamanlarımı, karaya kapkaraya benzeyen tavrımı, hâlimi görse, görse de şahitliğin en büyüğünü yapsa!

Kalbi virane olmuş adama acılarını alıp savursa başka diyarlara, ah etmezdi Asmin belki bu yaşadıklarına…