Dokuz Kapı

Basi dönmeye basladigindan, yigilircasina kaldirimin kenarina oturdu. Aklina iki ihtimal geliyordu; ya delirmis ya da ölmüs olmaliydi. Bu iki sebepten baska hiçbir kosul altinda bu yasadiklarinin olmasi mümkün degildi. Bas dönmesi arttigindan sirt üstü uzandi. Gökyüzünde birkaç kus üstünden geçti. Onlara bakarken gözlerinden birkaç damla yasin süzüldügünü fark etti ve aniden hiçkira hiçkira aglamaya basladi. Herkes neredeydi? Neden yoktular? Neden… Neden! Aksamin ilk saatlerine kadar ne yapacagini bilmeden öylece uzanip kaldi. Aklindan binlerce soru geçip duruyor ama hiçbirisine mantikli bir yanit bulmasi mümkün olmuyordu. Bu kadar insanin birdenbire kaybolmus olmasinin bir nedeni olamazdi. Orada beklerken uzunca bir müddet uykuda oldugunu ve uyanacagini düsündü.Ahmet konustukça Cenk, kalbinin genisledigini ve rahatladigini hissediyordu. Gözlerinin önünde hâlâ, yataklarinda huzur içinde yatarken veda ettigi ailesi vardi ama artik, oturup aglamak için vakit yoktu. Bir yandan gözyaslarini silerken bir yandan da Ahmet'in konusmasini dinlemeye devam etti. “Karsilasacaklarin, öfkelerini ve kinlerini uzun zamandir sakladilar. O kadar büyüktü ki kibirleri, digerlerini insan olarak bile görmediler. Kendi insanliklari kaybolup giderken farkina varmadilar. Binlerin, on binlerin, milyonlarin ölmesi onlar için önemli olmadi. Istedikleri tek sey vaat edildigine inandiklarini ele geçirmekti. ‘Çikacagina inandiklari' geldiginde, onun ardindan gidip vahsetlerini sergilediler. Bugün onlari durdurmak ve dagilip parçalanmis insanlari bir araya getirip yeniden huzuru, barisi ve adaleti saglamak zorundasin. Ögretilenler sayesinde insanlar seni dinleyecek ama en önemlisi, sen onlari anlayacaksin. Kaybolanlari yeniden kurmalari için onlara destek vereceksin. Ancak bütün bunlar, gelecek olanlari durdurmanla mümkün. Eger bunu basaramazsan geride kalanlarin akibeti, öncekilerden daha kötü olur.” dedi.