Doktor Faustus_{1929 Nobel Edebiyat Ödülü}

Thomas Mann, son eseri olarak tasarladigi Doktor Faustus'ta bizi magrur bir sanatçinin, besteci Adrian Leverkühn'ün gerilimli dünyasinda dolastiriyor. Ruhu, yaratma arzusuyla dolup tassa da, akilci ve duygusalliktan uzak mizacini dizginleyemeyen Leverkühn'ün gerilimi, yaratma gücünün önündeki en büyük engeldir. Seytan, Le-verkühn'ü bu zayif noktasindan yakalar: Yaratici zihnin disavurumu olmaksizin anlamsiz kalmaya mahkûm bir varolustan kurtulmanin bedelini, sanatçiyi zührevi bir hastaligin pençesine düsürerek ödetir. Ancak kötülügün saglayabilecegi bir deha, bir yaraticiliktir bu ve Thomas Mann'in estetiginde halklarin fasizmle zehirlenmesini temsil eder. Mann'in, geliskin toplum ruhunun insan bedeninde arkaik ilkellige teslim olusu seklinde yorumladigi, toplumsal alanda tehdidini dün oldugu kadar bugün de hissettiren bu kronik siyasi mesele, romanda estetik ruh ile burjuva yasami arasinda uçurum olusturan bireysel düzlemde karsimiza çikar. Dünya edebiyatinin kültleri arasinda tartismasiz bir yeri bulunan Mann'in bu son büyük eseri, Faust miti ile baglantili bir sanatçi romani, bir çag ya da toplum romani, müzigi dil ile ifade etmeyi amaçlayan deneysel bir roman ya da epik anlatinin bütün katmanlarina yayilan sanat kuramina dair bir deneme olarak farkli perspektiflerden okunabildigi için de bu kadar kapsamli.(Tanitim Bülteninden)Ince Kapak: