Cadde-i Kebir'de Sinema

'Bir tören idi sinema, herkesin katilmak istedigi, paylastigi bir tören. Giderek yapay bir inanca dönüstügü de oluyordu, her türden insani los bir salonda, kocaman insan sekillerinin devlestirdigi beyaz bir perdenin ve o perdeden yansiyan ve yayilan duygularin, asklarin, nefret ve heyecanlarin, saskinlik ve mutluluklarin girdaplarina çeken. Bir düs perdesi, bir hayal perdesi karsisinda benzer ama baska ve baskalasmis gerçeklerle burun buruna gelmekti; bir arada onlari paylasmakti, sanki tek bir agizdan çikan bir kahkaha, tek bir gölden akan yaslar gibi. Ve bu törenin, bu büyünün nabzi ve kalbi Beyoglu idi; ama degisik, hep degisime ugrayan bir Beyoglu'nun Grande Rue de Pera'si, nam-i diger Cadde-i Kebir'i, nam-i diger Istiklal Caddesi.' Sinema tarihçisi Giovanni Scognamillo, sinemanin dogusundan itibaren önce Osmanli devleti, ardindan Türkiye Cumhuriyeti'ndeki mecrasini takip ediyor: Filmciler, disalimcilar, yerli film yapimcilari, sinemayi büyük bir askla izleyen seyirciler; geçmisi bugüne getiren her adimin izini sürüp, karanlikta olan sinema tarihe bir isik yakiyor.