Büyükler Ölünce Toprağa Gömülür

Bazen rüyasinda kendisini uçarken buluyor. Denizin içinde su yüzüne çikar gibi ayaklarini çirptiginda havada yükseliyor. Yalniz bu sefer, denizde degil, sehrin ortasinda – insanlarin asagida küçüldügünü görüyor. Sanem oralarda bir yerde mi? Hayranlikla onu izliyordur herhalde. Görmüyor ama asagilarda bir yerden ona baktigini biliyor. Rüyalarinda bu tür seyleri biliyor. Bazen normalde bilemeyecegi seyleri bilmeye basladiginda rüya görmekte oldugunu anliyor. Anlamaya devam ederse uyaniyor.Altmisli yillarda dogmus bir çocuk, tavan arasindaki lambali radyo, televizyon yeni çikmis. Aya inen adam, Zati Sungur, Ümit Yasar, Mata Hari Saklambaç'ta, Rüçhan Adli Türkan Soray'a bakiyor. Mehmet hatirliyor, Salih Güney “Bildigin gibi degil,” diyor: “Izah edeyim”. Eskisehir'e uçak düsüyor, PE-RE-JA kolonyasi kokuyor Hilâl ile Nihâl. Yilmaz Güney, Mahir'i sakliyor. Böyle böyle geçiyor zaman.Büyükler Ölünce Topraga Gömülür, bir hastalik olarak çocukluga bakiyor. Nezih Erdogan, eksile eksile büyüyen çocuklari, naftalin kokulu orta sinif evlerini siyahi bir dille anlatiyor.