Bize Göre

Bir tür ölümden sonra dirilmeye erisen “Ikdam”in sanat ve edebiyat bölümlerine bakmak görevini üstüme almis olmaktan utaniyorum. Bu utanç, edebiyati yüz kizartici bir ugras saydigimdan ileri gelmiyor. Çünkü bilirim ki Ingiliz ulusu, Hint ülkesinden çok Sekspir'iyle böbürlenir; bilirim ki Iran, acimasiz bir günesin yaktigi kisir topraklar üstünde var olmaktan çok, Sirazli Hafiz'in siirinde, Behzad'in resimlerinde ve seccadelerin renkli bahçelerinde yasiyor; bilirim ki Ispanya, ne “Alfons”un ne de “Primodörivera”nindir. Fakat kizil karanfilli Karmen'in yurdu, ancak “Greko” ve “Servantes”indir. Hayir, edebiyattan degil, karsisinda simdiden güçsüzlügümü duydugum okuyucudan utaniyorum.
Gazetecilik, alim satim (ticaret) isine dönüstükten sonra, kendisine “alici” adi verilmesi daha dogru olan “okuyucu”nun hosuna gitmek çabasiyla gazeteler, giderek sütunlarinda “düsünce”nin bütün biçimlerini süpürüp attilar. Tembellige düsen güzel bir gövdeyi nasil her yandan yag katmanlari kaplarsa; gazeteler de, bir yandan yiyecek ve içecek duyurulari, öte yandan yaziyi uzaklastiran resimlerin yayilimi altinda kaldi. Dünya basinina göz atilinca su sonuca varilir: Zamanimizda mide ve bagirsak, beyinden çok daha onurlu birer organ asamasini bulmustur. Dahasi, iri göbekli insanlarin çevremizde çogaldigina bakilirsa, birçoklarinin simdi, beyinlerini kemik muhafazasindan çikarip karinlarinda tasidiklarini düsünmek gerekiyor.