Bir Yılbaşı Öyküsü

Gölge gibi bir sey sokaklarda yorulmaksizin beni izlemekteydi, ama çok uzaklardan... Saklanmak gibi bir kaygisi olmamasina karsin, takipçimin yüzünü bir kez olsun görme olanagini elde edemiyordum. Kadin mi erkek mi oldugunu bilmedigim bu kimse, gözetleme noktasi olarak karanlik kemer altlarini ya da evlerin girislerini seçiyordu. Bazen apaçik günes isigina çiktigi da oluyordu, ama gözlüklerimi çikartmak için elimi cebime atar atmaz bu yabansi arkadas hemen bir duvarin arkasina çekiliyordu. Benimle bu denli ilgilenen, sanki bana tutkun bu insani görebilmek için gölgesinde gözden yittigi kapilara, kemer altlarina gidip birçok kez baktim, ama oralarda kimseyi göremedim. Aradan çok geçmeden mevsimin ilk ince, tül gibi kari yagdi. Bir gece tenha bir sokakta tek basima yürüyordum, arkamda ayak sesleri duydum. Daha arkami dönmeden gelenin o oldugunu anlamistim. Ani bir hareketle geriye döndüm, havada uçusan kar taneciklerinin ardinda, biraz uzakta, pelerin ya da frak giymis bir karaltinin köseyi döndügünü fark ettim. Deli gibi kosmaya basladim, köseye vardigimda önümde bembeyaz ve bos bir yol duruyordu. Yerdeki kari inceledim, birisinin geçtigini gösteren tek bir iz kalmamisti. Sadece yumusacik, pamuk gibi karin üstünde her geçen an gözden yiten ve büyük bir kusun ayak izleri olabilecek çarpi isareti biçimindeki oyuklari görür gibi oldum. (Tanitim Bülteninden)