Ancak Bir Benzerim Öldürebilir Beni

Kimi geceler, babasi, sadece üzerini örtüp saçlarini, yüzünü, alnini oksamakla yetinmezdi. Yataginin bir kenarina ilisir, gizli gizli bir seyler fisildardi. Sanki ona yattigi yerde nasihat ederdi. Pismanliklarini, görüp geçirdiklerini anlatirdi. Hayatin çok ama çok agir, tasinmasi çok zahmetli bir yük oldugunu anlatirdi sanki. Oglu, bu fisiltilari duymak için bütün dikkatini harcardi ama nafile, duyamazdi. Babasi daha sonra kalkar, yüzünü seyrederdi oglunun. Babasinin alkollü nefesini hissederdi. Küskün, kaybetmis bir insanin kokusuydu bu. Yaralanmis umudun kokusuydu. Ve bazen oglunun yüzüne ilik ama içini daglayan damlalar düserdi. Böyle anlarda oglunun yüregi aciyla küskün, kaybetmis ve buruk bir coskuyla açilir, gözlerini daha siki yumar, kalbi daha hizli atardi. (Tanitim Yazisindan)