Tahdid-i Hudud-I İraniyeye Me'mur Derviş Paşa Layihası

19. yüzyilin kosullari dikkate alinirsa aslinda göçebe asiretleri sahiplenme mücadelesinin anlasilir sebepleri vardi. Her ne kadar kontrol edilmeleri son derece güç ve bir takim asayis sorunlarina yol açsalar da oldukça kalabalik olan asiretler hem vergi kaynagi hem de askeri güç olarak görülmekteydiler. Bu nedenle gerek Osmanli Devleti gerekse Iran, sinir boylarinin göçebelerini kendilerine tabi kilmak istiyorlardi. O dönemin raporlarina yansidigina göre Hakkâri, Bayezid ve Mus bölgelerinde bulunan asiretlerden 100 bin civarinda asker temin edilmesi mümkündü. Yani azimsanmayacak bir gücü ifade eden bu asiretler, bagli olduklari devletin ordusunu ve ekonomisini kuvvetlendirecekleri gibi ayni zamanda bunlarin yasadiklari bölgeler de fiilen o devletin denetimine girmis olacakti.