Kara Zeybek

Yillardir ayni topragin ekmegini yiyen, ayni denizin suyunda islanan, ayni türküleri söyleyen iki milletin kardesligi -sadece bir ömür önce- ayni vatana sigamadi. Dogup büyüdükleri topraklardan koparilan insanlar evlerinden, sevdiklerinden, dostlarindan, umutlarindan oldu. Eleni ve Enver'in aski mümkünsüzdü. Ister savasta, ister barista. Mümkünsüz. Insanlari kadar gelecekleri de düsmandi bu aska. Birlikte bir gelecek umut etmeden önce, ekilen kin tohumlarini, farkliliklarin altini çizen savas boyalarini, kardesi düsman eden hirslari vatanindan söküp atmaliydi Enver. O güne dek kalbi hasretle karalar baglayacak; bahti kara, sevdasi kara, gözü kara bu yigit, ölüme yürürken Kara Zeybek diye nam salacakti. Eleni, iki halkin ortak önyargilariyla savasarak bekleyecekti Enver'i. Denizin öte yakasinda yasayan Mehmet ve Fidan'in büyük askinin gelecegi ise kör bir kuyunun dibindeydi. Ne bir umudu vardi Mehmet'in ne de hayali... Tek kurtulusu onu pesinden sürükleyecek bir hayaletti belki. Birinci Dünya Savasi sonrasi halklari birbirine düsüren isgaller iki ülkeyi, iki milleti, sayisiz cani yerle bir etti. Ne dostluk, ne ask, ne birlik bildi. Maglubu, yitirilen kardesçe bir gelecekken, galibi, acimasiz kaderdi.(Tanitim Bülteninden)