Izambard ya da Karanlığın Ağzı

Anlaticinin nereden baslayacagini bilemeden anlattigi; Rimbaud'yla ve onun hocasi Izambard'la, annesiyle ve anlaticinin onu terk eden sevgilisi Rüya'yla, kaybolan arkadasi Yekta'yla ve elbette siirle ve karanlik bir sirketle iç içe geçen labirentinde çikan her yol okuru hem bir çikmaza hem de yeni yollarin ve baglantilarin basina getirip birakiyor.''Artik siir üzerine konusacagim, demek ki hiçbir sey üzerine ve ayni anda her sey üzerine, sessizlik ve gürültü üzerine, yoklugun çelimsiz bakisiyla varligin vazgeçilmez konutu üzerine ve hep birincil olmayan seylerle üçüncül seylerin tekilligi üzerine konusacagim. Daglarin dagilmaktan uzaklastigi ve bir ortaçag bulutunun içinden geçen genç kiz gölgesinin hava durumuna muhalefetten sanrili bir rüya çikarip ormanin orta yerinde, hayvan iskeletlerinin ve kurumus etlerin hemen üstünde ates yakmasindan konusacagim. Kokularin ve diger duyularin sahtelikle gücünü dürüstlükle güçsüzlügünde bütün legenlere biriken duygularin bir pazar ögleden sonrasi çamasir iplerine asilmasindan, kurumaya birakirken islanmasindan konusacagim.''