İnsan ve İletişim

Her insan, içinde bir isikla dogar. Bu isilti ve masumiyet bebeklerin her tarafindan disa yansir. Bebeklerin kokusu bile masumiyet kokar. Insanlarin içinde dogustan var olan isik ne kadar kararsa da asla sönmez. Bu isik zaman zaman farkli duygularla gölgelense de için için yanar ve hep iyiyi, güzeli arzu eder. Içimizdeki bu isik hep bir "umut"tur. Eger isterse, eger imkân ve firsat sunulursa içimizdeki gölgelenmis isigi çikartabilir, zamanla sevgi ve güzelli saçabiliriz etrafa.Böylelikle içimizde masumane ama sessizce yasamaya çalisan, gürültünün patirtinin arasinda uykuya dalan o sevimli bebegi artik uyandirma zamani gelmistir. Içimizdeki çocugu uyandirinca, o zavalli yavrucagin olumsuz duygu ve davranislarimizdan nasil da aci çektigini fark ederiz. Biraz empati yaparak aci içinde kivranan bir çocuk olmanin ne demek oldugunu yasar ve hissederiz. Iste o zaman belki aklimizi basimiz devrisebiliriz. Ben neler yapiyor, neler söylüyorum?Zaman zaman içimizdeki çocugun bize tepki göstermesine izin verelim. Bu çocuk, bize yasama sevinci verir, bizi hayata baglar; o sebeple onu koruyup kollayalim. Yüregimizde kibir, kin, nefret, kizginlik, ön yargi öfke ve hasetlik gibi duygular tasiyarak bu çocuga -aslinda kendimize- ne kadar zarar verdigimizin farkinda miyiz? Bunlarin yerine yüregimizi alabildigi kadar sevgi, saygi, güven, hosgörü, kanaat, yardimseverlik... duygulariyla doldursak ve hayata güzel baksak ne kaybederiz?