Basit Bir Şeymiş Gibi Sanki Yaşamak

Yalın söylem, zahmetli bir yolculuğa zorlar söyleyeni. Gözler, sayfaların su gibi akan seyrine kapılsın, kelimeler her seslenişte güzelliği müjdelesin diye kalemini de yüreğini de seferber eder yazar bu yolculukta.

Nurettin Durman, denemelerinde yine kalbinin izini düşürüyor sayfalara ve yalın, dolaysız söylemin dizdarı oluyor adeta. Canımızı en çok acıtan, unutmayı yeğlediğimiz konularla da, hayatı yaşanır kılan gizli saklı detaylarla da işbirliği ediyor ve yaşama dair ne varsa yanına katıp en yakınımıza sokuluyor.

Zamana ve zamansızlığa; düşe ve düşleyişe yer açıyor sayfalarında. Çocukluğa, çocuklaşabilen büyüklere, çiçeği burnunda hayallere, sevdiğimize, sevenimize ya da köşeyi dönüveren bir kelebeğe uzatıyor kalemini... Taş atan çocukların yaşadığı bir dünyaya, taştan bedenlerin kol gezdiği sokaklara çeviriyor gözlerimizi. Ve her şeye rağmen, savaşın, yarışın, dinmeyen bir telaşın ortasında kıvranan hayatlarımıza kelimelerle döşeli bir patika açıyor sabırla...