Artakalan - Ardakalan

Yürüdüm dünyayı… Yürümekle bitmedi dünyam…
“Herkesin yolu kendine varır; arama başka yerde!...” diyor Hayyam. Evet!... Herkesin yolu kendine varır; aksine inanmaksa zaaftır.

Duygu, Türkân, Fitnet, Nokta, Hasan ve daha niceleri yürüdüler dünyayı!... Yürümekle bitmedi dünyaları; çoğaldı, çoğaldı, çoğaldı… Dolu dolu iç yolculukları vardı. Öyle ki, bu yolculuklar başkalarının dünyalarını sardı.
Sarıp sarmalanan hayat, yeni nesillere çağlayarak vardı. Karadenizin, kılcal damarlarının birleşip delice nehirlere dönüştüğü bir coğrafyası vardı. Bu ailenin hikâyeleri de incecik damarlarda saklıydı. Ta ki gün ışığı vazgeçilmez yakıcılığı ile kendini hatırlatana kadar. Lakin, Karadenizde acılar hep içe akar, hep içten içe çağlardı. Kimse bilmedi acılarını, vatan uğruna vazgeçtiklerini ve yine bu vatana neler feda edildiğini. Sıradan görünen bir aile hikâyesinin içinde sıradışı hayatlar vardı ve o hayatlar artık gün yüzüne çıkıp yeni neslinin elinde güneşe teslim oluyordu.
Bu teslimiyete tanıklık etmeye hazır olun!...