Annem Yıldızları Sayamaz

Geri dönüyordu Sefa... Artık annesizliğin sefasını sürecekti evde. İhtiyar kadın huzurevinin cefasını çekerken... Şöyle ya da böyle görevini tamamlamıştı... Karataş Tepesine geldiğinde karanlık basmak üzereydi. Sonbaharın serin havası iyice çökmüştü. Arabanın farlarını açma zamanı gelmişti. Farı açar açmaz iki parlak noktayla karşılaştı. Kedi gözleri... Evdeki kedisini hatırladı. Bu zavallı kedi ne yapacaktı bu dağ başında... Arabasını durdurdu... Titreyen ve artık kendisine doğru yaklaşan tehlikeden kaçmaya bile kalkışmayan kedinin yanına doğru gitti. Kedi Sefa'nın yanına sokuldu. Sıcak bir insan bedeni bulmanın sevincini yaşıyor gibiydi. Sefa ellerine aldı kediyi ve çenesinin altını okşamaya başladı. Her kedinin çenesinin altının okşanmasından, kaşınmasından memnun olacağını biliyordu. Arabasına aldı... _ Yıldızları sayamadın mı yaramaz... Evine niye gitmedin... Ev ve yıldızları saymak lafı annesini hatırlattı. Bu sefer hançer gibi battı içine annesizlik. Mırıldandı: _ Annem yıldızları da sayamaz!.. İhtiyar kadın ağzıyla söylemişti yıldızları sayamayacağını.